دست هامو شش روز پیش سوزوندم
یعنی بد هم سوزوندم
ولی معمولا دو روزه خوب میشد
امروز روز ششم و هنوز زخمه
و جای زخم سیاه شده
یه مشکلی هست یا بهتر بگم یه سندرومی هست
خودم بهش میگن سندردم اطلاعات بیش از حد
مثلا صبح سخت بیدار میشم میگم اهان تیروییده
بی حوصلم میگم اهنت کو
یه سردرد میشه میگرن
افت فشار میشه یه اختلال دیگه
اخرم همیشه میفهمم زیادی جدی گرفتم
مثلا الان به زخم دستم نگاه میکنم میگم دیابت نوع دو
پی نوشت: یکی از مزایای نبود اینترنت برای من انجام کارهای مورد علاقمه
مثلا الان دارم یه کیف با قلاب بافی می بافم یکی دو روز دیگه کامله
این تموم بشه دو تا پارچه قدیمی پالتویی دارم برای خودم دو تا پالتو می دوزم
اونا تموم بشه یه تابلو جدید می خوام بکشم
و پروژه های من هیچوقت تمومی نداره
فقط یه صدای مزاحم توی مغزم دارم که کتاب های روانشناسی بهش میگن قاضی یا قضاوت کننده شخصی که نظر ضدحال یا مخالف همه داره
همون صدایی که خونه اش نیمه کره چپ مغزه و همیشه زیادی جدیه
میگه: خب که چی هی میخوای بسازی یا درست کنی بدردت نمی خورن ولش کن
و منطقی هم میگه
فقط من هیچوقت به هیچ چیزی نمی تونم کاملا منطقی نگاه کنم
پی نوشت: چند وقت پیش با یکی بحثم شد یه بحث دوستانه
یکم حرصش گرفت که حق داشت طبق معمول حرف هایی که ادما نمی خوان بشنون بهشون میگم
میخواست فحش بده گفت: بیشرفه باهوش
دقیقا نمی دونستم خوشحال باشم یا ناراحت
پی نوشت: دوست دارم بتونم برم جایی با شرایط بهتر زندگی کنم
شاید یه کشور دیگه
ولی صدای پدرم توی مغزم تکرار میشه که میگفت از ایران نرو آسمون همه جا یک رنگه
اونم وقتی که خودش 20 سال خارج زندگی کرده بود! و همیشه از خوشحالی هاش توی کشورهای دیگه تعرف میکرد!
پی نوشت: دو هفته پیش جراحی کاتاراکت مادرم بود
و من بطور قاطع برای خودم تشخیص اختلال شخصیت مرزی دادم
چون کارد میزدی خونم در نمی اومد
عمل جراحی 9 صبح ساعت 6 عصر انجام شد
دیگه ببین من چند ساعت توی راهروی انتظار ایستادم
بعدش به بیمار های ریسک بیهوشی داده بودن تا 7 و نیم بهشون نیومد!
تازه با دستور مستقیم دکتر که بیهوشی ندین!
بعد من از عصبانیت حرف نمیزدم حتی اخم هم نکردم ولی
به دکترش برخورده بود چرا من ازش تشکر نمیکنم خخخخ
یعنی اون دو روز به معنای واقعی سخت بود
پی نوشت: سمت ما آرومه
فکر نمیکنم دیگه اتفاقی بیفته
درباره این سایت